Het is een januariochtend. Ik word langzaam wakker en als ik ben opgestaan, loop ik door ons al redelijk lege huis. Ik kijk uit het raam en zie de winterse neerslag die ’s nachts is neergedaald. Het is ongeveer een week voor vertrek en dan krijg ik toch nog te maken met sneeuw en ijzel. Nogal verbaasd kijk ik naar Walter. Dit hadden wij niet meer verwacht na de warme decemberdagen. Maar goed, ik hoef niet naar het werk en kan dus rustig mijn gangetje gaan. Maar al snel blijkt de ijzel toch voor een beetje onrust te zorgen bij mij.

Walter en ik hebben na de kerstdagen de spullen die wij willen bewaren gestald bij familie. De overige spullen zijn wij aan het verkopen. In Groningen gaat dit heel gemakkelijk, heb ik al een aantal keren ervaren. Via Marktplaats en een aantal facebookgroepen krijgen wij al snel reacties. Per 11 januari zal de nieuwe huurster haar intrek nemen in ons appartement, dus moeten de spullen die zij niet van ons overneemt zo snel mogelijk verkocht worden. En daar is even mijn stressmomentje. Met dit weer zeggen vele kopers de gemaakte afspraken af door de gladheid en de gevreesde code rood. Zeker te begrijpen. Er schaatsen zelfs mensen in onze straat. Toch denk ik af en toe ‘We’re running out of time’!

In de dagen die volgen zijn gelukkig alle spullen opgehaald of opgestuurd. En Walter en ik houden er ook nog mooi wat zakgeld aan over. Op zaterdag trekken Walter en ik de deur achter ons dicht. Het is een vreemd gevoel, nu hebben wij geen woning meer. Wij hebben hier fijn gewoond, maar zullen er niet meer terugkomen.

De laatste week

Zaterdagmiddag ben ik in Drachten en denk ik terug aan afgelopen week. Het afscheidsfeest op 2 januari  in ons appartmentje in Groningen was echt TOP! Het huis was heel snel vol. Wat een fantastisch en overweldigend gevoel. Zoveel mensen die ons nog even dag komen zeggen. Iedereen heel erg bedankt voor jullie komst!

De laatste week is heel snel gegaan. Want naast het verkopen van spullen zijn Walter en ik ook naar het gemeentehuis gegaan om ons uit te schrijven uit Nederland, hebben wij onze verzekeringen in Nederland opgezegd en een expat-verzekering afgesloten en hebben wij ons bezig gehouden met de vele kleine dingen die bij een grote reis komen kijken.

En dan is het zover, zondagochtend en dus vertrekdag. Ik heb er een goed gevoel bij en heb prima geslapen. Het is een enorme stap om te kiezen voor de reis en het avontuur dat voor ons ligt, maar ik heb er vooral veel zin in. Rond half 10 in de ochtend rijden Walter en ik met mijn ouders naar Schiphol. Eenmaal daar aangekomen, wordt het gezelschap steeds groter met familie en vrienden. Het is gezellig en er wordt nog veel gelachen, maar ineens is het tijd om te gaan. Iedereen een dikke knuffel geven.. de tranen rollen over mijn wangen. Voor lange tijd zullen wij elkaar niet zien. Al besef ik dit maar half. Gelukkig weet ik maar al te goed, dat iedereen ons dit van harte gunt. Via vele kanalen kan er tegenwoordig gecommunicerd wordern, lang leve de technologie en social media!

Als wij voorbij de douane en paspoortcontrole zijn moet ik even bijkomen. Gelukkig ben ik samen met Walter, dat is een bijzonder fijn gevoel. Al snel nemen wij plaats in het vliegtuig van Qatar Airlines. Onze eerste stop is Doha, om vervolgens verder te vliegen naar Bangkok.