Goedemorgen Nederland,

Vanochtend rond 7 uur genoot ik van een ontbijtje, terwijl ik met mijn familie appte.  In Nederland was het zaterdagavond bijna 11 uur. Zo grappig dat ik net wakker was en de rest nog van een goede nachtrust kon genieten. De afgelopen weken waren Walter en ik in een fantastisch en tropisch gebied. De nazomer in Nederland was ook bijna tropisch te noemen begreep ik 🙂 Hieronder vertel ik hoe ik de Australische Jungle heb ervaren.

Long way to go

Voor onze roadtrip van Katherine naar Cairns moesten we ruim 2300 km afleggen. De wegen waren lang, recht en saai. Gelukkig hebben we onderweg toch nog wat leuks kunnen doen. Vanaf de Barkley Highway zijn we de grens Northern Territory/Queensland gepasseerd. Vervolgens zijn we weer richting het noorden gereden om Lawn Hill National Park te bezoeken. Lawn Hill is een fijne plek om even af te koelen in de rivier, uiteraard inclusief watervallen (That’s how we like it).

Vlakbij Lawn Hill ligt Gregory Downs, de volgende bestemming op onze reislijst. Voor de meeste reizigers is dit niet een populaire plek, op de gratis camping na dan. Maar voor ons een must do! Een fellow traveler tipte ons dat kanovaren op de Gregory rivier geweldig is. Er is namelijk geen commercieel bedrijf dat kano’s verhuurt, maar een lokale inwoner die je graag een stukje stroomopwaarts brengt. Walter en ik waren van de partij, wat een avontuur! In totaal hebben we 6 kilometer over een prachtig heldere rivier gepeddeld. De vele stroomversnelling waren een heuse uitdaging. Uiteraard ben ik omgeslagen en lag mijn kano over de kop onder de struiken. Met een hoop lol en helaas een zonnebril minder als resultaat. Omdat er bijna nooit iemand langs komt is het af en toe lastig om jezelf een weg te banen door de  spinnenwebben en dichte begroeiing die over de rivier hangen. Dit maakt het wat ons betreft een topactiviteit.

Honderden kristallen

Pas vlakbij Cairns werd de rit weer interessant. Vanuit het niets reden we ineens in Ierland. Niet echt natuurlijk, maar qua uitzicht zeker. Glooiende groene heuvels, grazende koeien en bergtoppen gehuld in mist. O, en regen! Dat waren Walter en ik niet meer gewend 😉 In Atherton zijn we gestopt voor een kop koffie. Bij toeval zag ik een reclamebord van de Crystal Caves (een museum). Daar moest ik – als liefhebber van stenen en mineralen – naartoe ! Meteen toen we binnenkwamen werden we vriendelijk ontvangen door Nelleke, een Nederlandse!! Dit museum is van Nelleke en René, zij waren ongeveer 14 jaar geleden de eigenaar van De Oude Aarde in Giethoorn (voor de kenners onder ons). Een mooi toeval. De collectie was fascinerend en heeft de verzamelaar in mij weer ontwaakt 🙂

Terug naar de kust

Vanaf Atherton hebben we onze rit vervolgd naar Cairns. Daarvoor moesten we via de Gillies Highway, bekend om de 263 bochten in 19 km. Best veel bochten! Cairns ligt aan de oostkust in Queensland, eindelijk weer zee in zicht. Zon, zee en strand, daar wordt iedereen toch vrolijk van? 🙂 Hoewel, het is hier nog steeds niet verstandig om in de zee te zwemmen vanwege de krokodillen. Af en toe is er wel een veilige plek waar je de zee in kunt, want daar wordt het nauwlettend in de gaten gehouden. Cairns heeft ook prachtige botanische tuinen. Door het tropische klimaat groeien hier de mooiste bomen, planten en bloemen. Perfecte plek voor een paar mooie plaatjes 😀

Wat is een shouse?

Vanaf Cairns zijn we verder noordelijk gereden. Alles onderweg is prachtig groen en tropisch. Omdat Walter en ik wel weer zin hadden in een normaal bed, stond er een afspraak gepland met een HelpX host in Julatten. Een gezin van vijf, dat op een bijzondere manier één is met hun omgeving. Ze wonen namelijk in een shouse. Tja, hoe noem je dat in het nederlands? Een schuis? In ieder geval: ze wonen in een schuur als huis. Er zijn geen deuren, dus alles is open en zou het huis in kunnen kruipen en sluipen. Heel bijzonder om eens te zien. Na twee dagen bij dit ontzettend vriendelijke gezin zijn we weer vertrokken. Helaas was een langer verblijf niet mogelijk vanwege een vakantietrip van de familie.

Strunen op het strand en vogels kieken

Walter en ik hebben twee nachtjes op de camping gestaan bij Wonga Beach. Pal aan het strand met vele palmbomen. Voor ons een heerlijke plek voor strandwandelingen en een goed boek (of tijdschrift 😉 ) Na Wonga Beach zijn we naar Daintree Village gereden, een rustig gehuchtje aan de Daintree River. De volgende dag zijn we ’s ochtends vroeg in een bootje gestapt met 6 andere vogelliefhebbers. Omdat hier in Australië zoveel mooie vogels zijn, word ik vanzelf een beetje een bird watcher. Het hoogtepunt was de azuurijsvogel die ik spotte. Een aantal krokodillen waren ook van de partij, ze zijn overal!

Een oude bekende

Tot voor kort wist ik niet eens dat Australië een regenwoud had, maar inmiddels ben ik verliefd geworden op deze regio. Daintree Forest National Park is een tropisch regenwoud aan de noordoostkust van Queensland. Het regenwoud groeit hier tot aan de zee! Dit bijzondere stukje natuur wilden Walter en ik zeker niet overslaan. Onderweg naar Cape Tribulation (gelegen in Daintree Forest) zagen we een lifter staan die ons wel heel bekend voor kwam. Dat is Robin, riepen Walter en ik verbaasd naar elkaar. We zijn meteen gestopt om hem een lift te geven. Robin heeft kort met mij gewerkt in de snackbar in Exmouth, maar daarvoor kenden we deze avontuurlijke Belg al. Met z’n drieën  hebben we de mooie kustlijn bij Cape Tribulation verkend. De camping waar we overnachtten was ook top, met een kort wandelpad naar het strand en een heerlijk zwembad omringd door tropische planten.

Bloomfield’s charme

Een volgende HelpX plek was inmiddels door ons geregeld. Namelijk in Bloomfield, ten noorden van Daintree. Via de Bloomfield Track, een four wheel drive route langs de kust, gingen we die kant op. De Bloomfield Track was een erg leuke track om te rijden met een aantal  creek crossings en hele steile klimmen en dalen. In Bloomfield hebben we Robin aan de kant van de weg achtergelaten, zodat hij verder kon liften naar Cape York. Walter en ik hebben vervolgens Veronica opgezocht. Een super leuke dame van 67, die in een huis met grote tropische tuin woont. Veronica heeft goed voor ons gezorgd met lekker maaltijden en was heel blij met onze hulp in de tuin. In de vijf dagen dat wij bij haar verbleven hebben we drie slangen gezien. Een goede score toch? 😉 Eén van de slagen van een bijna 3 meter lange carpet phyton (ruitpython). In de omgeving was genoeg te beleven, met het strand 500 meter verderop, een kleine werf aan de Bloomfield rivier om te vissen en de Bloomfield waterval. O, en Walter en ik hebben nog zelf de motorolie + filter van de Landcruiser verwisseld, too easy. 

Noordelijk Cooktown

Na Bloomfield zijn we naar Cooktown gereden. Cooktown is de noordelijkste plaats aan de oostkust van Australië. Deze plaats heeft zijn naam te danken aan de ontdekkingsreiziger James Cook, Hij kwam hier in 1770 aan land om zijn schip de Endaevour te repareren. Vanaf Grassy Hill heb je een geweldig 360 graden uitzicht over het stadje, de rivier en de zee. Walter ging de volgende dag met een local op pad. Na een lange en zware dag langs de rivier lopen, heeft hij zijn gewilde barramundi gevangen! Missie geslaagd. Ondertussen heb ik de toerist uitgehangen bij de botanische tuinen, het strand en het museum.

In love with Cape Tribulation

Na Cooktown zijn Water en ik weer richting het zuiden gereisd. Nogmaals via de Bloomfield track. Omdat Cape Tribulation met zijn mooie stranden en regenwoud tot aan de zee zo’n bijzondere plek is, hebben we hier nog een keer overnacht. Met wandelingen door de jungle en over het brede strand is het net een paradijs 🙂

Een vreemde vogel

Hier in Tropisch Noord Queensland leeft de kasuaris.  Een zeer bijzondere en grote loopvogel, verwant aan de emoe (en struisvogel). Helaas hebben we de kasuaris niet gespot in Daintree Forest, daarom reden we naar Etty Bay in de hoop er alsnog één te zien. Bij Etty Bay worden ze namelijk regelmatig gezien. Toen wij er aankwamen waren geen kasuarissen te bekennen. Etty Bay was in ieder geval een mooie plek om te lunchen. Na de lunch verscheen er zomaar een kasuaris vanuit de Jungle! Wow, wat een fantastisch beest. Vooral de kleurrijke hals en kop met helm (een unicum onder de vogels). Ook staat de kasuaris stevig op zijn poten 😉 Dit aparte beest is fascinerend om te zien. Blije Afina! Bij Etty Bay was het trouwens ook veilig om te zwemmen in de zee. Walter en ik hebben dan ook goed genoten van het zoute water. Het was alweer twee maanden geleden dat we in de zee dobberden.

Wallaman Falls, een indrukwekkend staaltje natuur

We twijfelden nog of we de Wallaman waterval zouden bezoeken. Gelukkig zijn we wél gegaan. Wat een indrukkende waterval! Het water valt maar liefst 268 meter naar beneden. Dit is dan ook de hoogste (single-drop) waterval van Australië. Vanaf het uitkijkpunt boven ziet de waterval er al spectaculair uit, met als  bonus een regenboog door de zonnestralen. De hike naar de voet van de waterval was een behoorlijke daling van 40 minuten, maar dubbel en dwars de moeite waard. Als ik beneden sta en de 268 meter naar boven kijk ben ik in ieder geval even sprakeloos. Het frisse water hield ons niet tegen om er even te zwemmen, wat nog best een opgave was door de vele rotsen. Ondanks de zware klim terug naar boven staat de Wallaman Falls hoog op mijn lijstje van beste watervallen.

Inmiddels zijn we in Townsville waar we een duiktrip hebben geboekt voor dinsdag. Erg bijzonder en spannend allemaal, maar dat bewaar ik voor de volgende keer 🙂 .

Dikke knuffel en X,

Afina